Είναι δύσκολο να είσαι νέο άτομο σήμερα. Το να είσαι νέο άτομο σήμερα σημαίνει ότι αντιμετωπίζεις σοβαρά θεσμικά προβλήματα, όπως για παράδειγμα η ανασφάλεια και η ανεργία, αλλά όλως παραδόξως η φωνή σου δεν ακούγεται. Και αυτό, όχι γιατί οι νέοι δεν έχουν φωνή, αλλά απλώς επειδή όταν μιλάνε, δεν τους ακούμε. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα αναγνώρισαν και αυτό ακριβώς το κενό προσπαθούν να καλύψουν τα Δημοτικά Συμβούλια Νέων. Το Δημοτικό Συμβούλιο Νέων Θεσσαλονίκης, στο οποίο είμαι μέλος, είναι ένα όργανο πολιτικής εκπροσώπησης των νέων στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ασχολείται με θέματα που αφορούν τη νεολαία και συμβουλεύει τον Δήμο Θεσσαλονίκης κυρίως μέσα από θεσμικές συναντήσεις. Το ανώτατο όργανο του Συμβουλίου είναι η Γενική Συνέλευση, στο οποίο μπορεί να συμμετέχει οποιοδήποτε νέο άτομο της Θεσσαλονίκης που έχει ηλικία από 16 έως 30 χρονών. Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο το Δημοτικό Συμβούλιο Νέων αντλεί δημοκρατική νομιμοποίηση.
Ωστόσο, παρ' όλους τους τρόπους με τους οποίους το Δημοτικό Συμβούλιο Νέων μοιάζει στο κανονικό Δημοτικό Συμβούλιο έχει και κάποιες σημαντικές διαφορές που είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικές. Η πρώτη είναι ότι τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη επιλέγονται με κλήρωση από το σώμα του Συμβουλίου και το δεύτερο είναι ότι δεν υπάρχουν ιδεολογικές παρατάξεις. Και αυτά τα δύο πετυχαίνουν μαζί κάτι επαναστατικό. Αυτά τα δύο, στο πλαίσιο της λειτουργίας του Συμβουλίου μπορούν να φτιάξουν αργά αλλά σταθερά μια καινούργια κουλτούρα για την πολιτειότητα. Για να συνειδητοποιήσουμε, όμως, τις αλλαγές που συμβαίνουν τώρα, πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε ξεδιπλώνοντας τις προκαταλήψεις που έχουμε υιοθετήσει μέχρι τώρα. Πρέπει να ρωτήσουμε και να απαντήσουμε από την κοινή μας πείρα στις παρακάτω ερωτήσεις:
Τι εικόνα έχουμε για τους πολιτικούς και τους βουλευτές; Θα μπορούσαμε άνετα να φανταστούμε τους εαυτούς μας σαν τους σημερινούς πολιτικούς; Έχουμε σκεφτεί εμείς οι ίδιοι να γίνουμε βουλευτές; Γιατί να μην μπορούν όλοι οι πολίτες να γίνουν βουλευτές; Τι εικόνα έχουμε για τη συμπεριφορά, τη δράση και τον λόγο των πολιτικών των βουλευτών; Συμβάλλουν σε παραγωγικούς διάλογους; Κάνουν αυτοκριτική ή μάλλον μόνο κριτική στους αντιπάλους; Γιατί να μην είναι εδραιωμένες οι αξίες του παραγωγικού διαλόγου και της αμοιβαίας κατανόησης;
Και εφόσον σκεφτούμε τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, πρέπει να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει στα Δημοτικά Συμβούλια Νέων. Τότε, θα δούμε ότι συμβαίνει μια ήσυχη μικρή επανάσταση. Αργά αλλά σταθερά, εμείς οι νέοι της αρχίζουμε να συνηθίζουμε τη θέση μας στο βήμα και στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου. Αρχίζουμε να θεωρούμε δεδομένο ότι όλα τα άτομα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και άρα κάθε άτομο έχει δικαίωμα και υποχρέωση να μιλήσει από το βήμα του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων για να προσφέρει την εμπειρία και τη γνώση του. Και αφού όλων μας η φωνή πρέπει να ακουστεί, τότε δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή από το να μην εξασφαλίσουμε ότι τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης επιλέγονται με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που υπάρχει, δηλαδή με κλήρωση. Αργά αλλά σταθερά, εμείς οι νέοι μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα χωρίς να μας ασκεί πίεση κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία. Αλλά προσφέρουμε τις γνώσεις μας και την εμπειρία μας στη συζήτηση και όπως σε κάθε διαλεκτική διαδικασία μας δίνεται η δυνατότητα να ακουστούμε. Και έτσι όπως η δική μας φωνή ακούγεται όταν μιλάμε, έτσι και εμείς αμοιβαία ακούμε τις απόψεις και τις εμπειρίες των άλλων νέων όταν έρθει η ώρα με τη σειρά τους να μιλήσουν.
Γιατί, αργά και σταθερά, ο στόχος του Δημοτικού Συμβουλίου Νέων δεν είναι απλώς να ακουστούν οι φωνές των νέων σε ένα μουχλιασμένο σύστημα - που έτσι και αλλιώς όχι μόνο των νέων, αλλά ούτε κανενός άλλου η φωνή δεν ακούγεται.
Αλλά στόχος του Συμβουλίου είναι να αλλάξει το ίδιο το σύστημα και να το κάνει καλύτερο. Και τέλος, να κάνει τις φωνές των νέων να ακουστούν με τους δικούς τους όρους και όχι με τους όρους ενός χαλασμένου συστήματος.