Κένυα
2010

Ταξίδι Αλληλεγγύης στην Κένυα, 2010

Δεκέμβριος 2010: 40 Έλληνες Ανάδοχοι ξεκινάμε για το πρώτο Ταξίδι Αλληλεγγύης της ActionAid στην Κένυα, στην απομακρυσμένη Langobaya. Ένα μέρος όπου η απόλυτη φτώχεια και οι μακροχρόνιες ξηρασίες κυριαρχούν.

Μοναδικός στόχος του ταξιδιού μας ήταν να βοηθήσουμε στα έργα άρδευσης που θα ωφελούσαν την καθημερινότητα μίας ομάδας 36 οροθετικών Κενυατών, την ομάδα Kuluhiro. Kuluhiro στα Swahili σημαίνει ελπίδα, το μόνο «όπλο» που τους κρατά ενωμένους απέναντι στον ιό και την απόλυτη φτώχεια, που τους αναγκάζει να ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα.

Οι εργασίες περιελάμβαναν την εκχέρσωση μιας έκτασης που εξασφάλισε η ActionAid για τους Kuluhiro, την προετοιμασία της για καλλιέργεια, την κατασκευή ενός δικτύου άρδευσης και την κατασκευή ενός κτιρίου στο κέντρο της κοινότητας, που χρησιμεύει ως χώρος συνάντησης της ομάδας και αποθήκη.

Τα πρωινά χωριζόμασταν σε ομάδες εργασιών. Τα μεσημέρια τρώγαμε όλοι μαζί τοπικά φαγητά, τα οποία μαγειρεύαμε από κοινού, ενώ τα απογεύματα επισκεφτήκαμε το δημοτικό σχολείο Bahatti, το οποίο έχτισε η ActionAid (όπου μας περίμενε μια αξέχαστη μαθητική γιορτή), ένα μεγάλο έργο ύδρευσης, καθώς και έναν τοπικό συνεταιρισμό γυναικών που στηρίζεται από την ActionAid και κατασκευάζει καλάθια. Τα βράδια μαζευόμασταν για να μοιραστούμε τις καθημερινές μας αξέχαστες στιγμές.

Ιούλιος 2012: Δύο χρόνια μετά το Ταξίδι Αλληλεγγύης στην Κένυα, κάποιοι από τους Αναδόχους επισκέφτηκαν ξανά τους Kuluhiro. Η συγκίνηση ήταν αναπόφευκτη, αφού η έκταση όπου 2 χρόνια πριν έσκαβαν, τώρα ήταν γεμάτη ντοματιές, κασάβα και άλλες καλλιέργειες. Τα μέλη της ομάδας Kuluhiro, όχι μόνο βρίσκονταν όλα στη ζωή, αλλά σε πολύ καλύτερη κατάσταση, από ό,τι τους άφησαν. Η σοδειά της έκτασής τους πλέον αρκεί για να τρέφονται σωστά, αλλά και για να πωλούν προϊόντα στην τοπική αγορά, εξασφαλίζοντας έτσι εισόδημα που τους επιτρέπει να παίρνουν τα φάρμακά τους, καθώς και να έχουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
 

Ιστορίες Εθελοντών

Βλέποντας εδώ αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα ξαναπαραπονεθώ ποτέ για τίποτα. Είναι εδώ στο πουθενά, στο τίποτα με ένα χαμόγελο συνέχεια. Ορέστης Μακρής, Αθήνα

Vasilis Karamouzis/ ActionAid

Ιστορίες Εθελοντών

Αισθάνθηκα ότι ζω σε ένα ντοκιμαντέρ με ποικίλα συναισθήματα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας. Χάρης Νεοφώτιστος, Κως