Ταξίδι Αλληλεγγύης στην Ουγκάντα, 2016

Τον Ιούνιο 2016, 47 Ανάδοχοι, προσωπικό και συνεργάτες της ActionAid από την Ελλάδα και την Κύπρο επισκεφτήκαμε μια καταπράσινη, πολύχρωμη, φιλόξενη, υπέροχη χώρα: την Ουγκάντα. Μια χώρα με πολύ δύσκολο παρελθόν, που είχε αφήσει το στίγμα του και στην επαρχία Παντέρ, στα βόρεια της χώρας, όπου μείναμε.

Ο εικοσαετής εμφύλιος πόλεμος, που τελείωσε μόλις το 2006, άφησε πίσω του εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και 1,2 εκατομμύρια εσωτερικά εκτοπισμένους ανθρώπους, που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να βρουν κάποια ασφάλεια σε καταυλισμούς. Χαρακτηρίστηκε από εξαιρετική σκληρότητα, καθώς υπήρξαν συστηματικές αρπαγές παιδιών, που εξαναγκάζονταν να γίνουν στρατιώτες ή πόρνες και να διαπράξουν φρικτές πράξεις. Ο πόλεμος ισοπέδωσε τις όποιες υποδομές υπήρχαν. Σχολεία, κλινικές, ακόμα και δρόμοι καταστράφηκαν.

Δέκα χρόνια μετά, στο χωριό Γκαλαγκάλα η ζωή είναι ακόμα δύσκολη, οι δρόμοι χωμάτινοι και τα σχολεία λίγα και με ανεπαρκή κτίρια. Έτσι, με την υπόδειξη της ActionAid Ουγκάντας, βοηθήσαμε στην κατασκευή δύο νέων αιθουσών στο κοινοτικό δημοτικό σχολείο, καθώς τα περισσότερα παιδιά έκαναν μάθημα κάτω από τα δέντρα και σε ένα κτίριο με δύο μόνο αίθουσες. Η διορισμένη δασκάλα ήταν μόνο μία και τα υπόλοιπα άτομα που βοηθούσαν ήταν εθελόντριες και εθελοντές, καθώς το σχολείο ήταν κοινοτικό, δηλαδή λειτουργούσε με πρωτοβουλία των κατοίκων, χωρίς επίσημη κρατική αναγνώριση.

Κουβαλήσαμε νερό για το τσιμέντο από τη βρύση που βρισκόταν ένα χιλιόμετρο μακριά, μεταφέραμε άμμο και πέτρες, στρώσαμε μπετόν και χτίσαμε τοίχους, μαζί με τους κατοίκους και τους εργάτες.

Τα μεσημέρια χωριζόμασταν σε ομάδες των 4 ατόμων και πηγαίναμε κάθε μέρα στην ίδια οικογένεια, την "οικογένειά μας". Υπέροχες γυναίκες άνοιγαν τις στρογγυλές καλύβες τους για να μας προσφέρουν το φαγητό τους. Έτσι, μοιραστήκαμε τις ιστορίες μας γύρω από πιάτα με νέες γεύσεις και πρωτόγνωρα υλικά. Η ευγένεια και η προσήνεια των ανθρώπων, τα χαμόγελα και η επικοινωνία με ματιές και χειρονομίες μάς γέμισαν με ευγνωμοσύνη και μας έκαναν να αγαπήσουμε ανθρώπους που μπορεί να μην ξαναδούμε, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.

Η παρουσία μας δεν έμεινε απαρατήρητη από τις αρχές και η ActionAid Ουγκάντας φρόντισε να αναδείξει την προσπάθειά μας στους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι παραβρέθηκαν στην αποχαιρετιστήρια γιορτή. Και βλέποντας τους Αναδόχους που άφησαν πίσω οικογένειες και δουλειές και ήρθαν να χτίσουν για να δείξουν την αλληλεγγύη τους στα παιδιά που δεν έχουν σχολείο, η κυβέρνηση πείστηκε και μετέτρεψε το σχολείο από κοινοτικό σε δημόσιο. Υποσχέθηκε, επίσης, ότι θα χτίσει κι άλλες αίθουσες, ότι θα το στελεχώσει με άλλους 6 εκπαιδευτικούς και θα το εξοπλίσει με θρανία, καρέκλες, πίνακες και τα υπόλοιπα απαραίτητα.

Τη στιγμή του αποχαιρετισμού γνωρίζαμε ότι αφήνουμε ένα μέρος της ψυχής μας εκεί, στο μικρό καταπράσινο χωριό με τους ανθρώπους με τη μεγάλη καρδιά και τα υπέροχα χαμόγελα. Aphoyo Galagala! Ευχαριστούμε Γκάλαγκάλα!