Τον τελευταίο μήνα, οι εικόνες του πολέμου από τις δραματικές ώρες στη Γάζα κυριαρχούν στην επικαιρότητα καθημερινά. Ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται ώρα με την ώρα, άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε περιοχές που έχουν μετατραπεί σε πεδίο μάχης, δεν υπάρχουν πουθενά χώροι όπου ο άμαχος πληθυσμός μπορεί να είναι ασφαλής, ακόμα και εκείνο το απυρόβλητο των νοσοκομείων έχει καταλυθεί, με αποτέλεσμα ασθενείς και τραυματίες να είναι καταδικασμένοι.
Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε άνθρωπο να παρακολουθεί όλα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα, χωρίς να θελήσει να στρέψει αλλού το βλέμμα κάποια στιγμή, να βγει από την αποτρόπαιη εικόνα. Κι εκείνη τη στιγμή, μπορεί να αναρωτηθούμε τι κάνουν οι άνθρωποι για να κρατηθούν στη μέρα, στην καθημερινότητα, στη ζωή. Η ίδια η λέξη καθημερινότητα αποκτά άλλη υπόσταση από τη στιγμή που παύει να είναι δεδομένη. Αν θεωρήσουμε ότι η καινούργια μέρα σηματοδοτείται με το ξύπνημά μας, τι συμβαίνει όταν δεν είναι εφικτό καν να κοιμηθούμε;
Λίγο πιο πέρα από το πεδίο των συγκρούσεων, στο Κατεχόμενο Παλαιστινιακό Έδαφος στη Δυτική Όχθη, οι άνθρωποι ζουν επίσης σε καθεστώς πολέμου και ας μην βρίσκονται στο επίκεντρο των βομβαρδισμών. Είναι δικοί τους άνθρωποι που μπορεί να κινδυνεύουν ή να αγνοούνται, είναι η μακροχρόνια κατάσταση ανελευθερίας που έχει γίνει πλέον πιο ασφυκτική, είναι το μέλλον που διαγράφεται πιο σκοτεινό ή δεν διαγράφεται καθόλου. Αυτοί δεν μπορούν εύκολα να στρέψουν αλλού την προσοχή και να ξεφύγουν από τις δραματικές εικόνες. Κι όμως, κι εκείνοι προσπαθούν-και το έχουν ανάγκη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Προσπαθούν να πιαστούν από μια καθημερινότητα και μια ρουτίνα στο παρόν, που θα τους παρέχει την ελπίδα ότι θα υπάρξει μέλλον.
Η καθημερινότητα στη Δυτική Όχθη δεν ήταν ποτέ χωρίς προκλήσεις. Η κατάσταση, όμως, πλέον έχει επιδεινωθεί πολύ. «Οι επιθέσεις των εποίκων στις κοινότητες της Δυτικής Όχθης είχαν ήδη αυξηθεί προτού ξεκινήσει η τρέχουσα κρίση στη Γάζα. Τώρα, με τα βλέμματα του κόσμου στραμμένα στην ολοένα και εντεινόμενη καταστροφή στη Γάζα, οι Παλαιστίνιοι ξεριζώνονται και εκτοπίζονται από τα πατρογονικά τους εδάφη υπό την απειλή όπλων από Ισραηλινούς στρατιώτες και εποίκους, καθώς νέοι εποικισμοί χτίζονται, με κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου», αναφέρει η Riham Jafari, Συντονίστρια Συνηγορίας και Επικοινωνίας της ActionAid Παλαιστίνης. Τα σημεία ελέγχου αυξάνονται και οι επιθέσεις στις κοινότητες σε όλο το μήκος της Δυτικής Όχθης έχουν σοβαρές ψυχολογικές, αλλά και οικονομικές επιπτώσεις στους Παλαιστινίους.
Στη Δυτική Χεβρώνα, 35.000 Παλαιστίνιοι κάτοικοι ζουν σχεδόν έγκλειστοι στα σπίτια τους, βγαίνοντας μόνο συγκεκριμένες ώρες για να εφοδιαστούν τα είδη πρώτης ανάγκης. Μέσα στην αποπνικτική κατάσταση, λαχταρούν την καθημερινή τους ρουτίνα, ασχολίες που τους επιτρέπουν να ζουν το σήμερα και να σχεδιάζουν το αύριο. Τέτοια εποχή, θα μάζευαν τις ελιές τους…
«Η εποχή που μαζεύουμε τις ελιές, είναι συνήθως μια πολύ σημαντική και χαρούμενη περίοδος για τους Παλαιστινίους. Οι οικογένειες και οι φίλοι μαζεύονται για να συλλέξουν τις ελιές τους και μοιράζονται το φαγητό τους. Αλλά φέτος είναι πολύ διαφορετικά. Αγρότες πυροβολούνται την ώρα της συγκομιδής, ενώ σε άλλους κόβουν, τους ξεριζώνουν ή τους καίνε τα δέντρα. Δεν πρόκειται απλά για μια επίθεση με οικονομικούς όρους - είναι επίθεση στην ίδια μας την εθνική περηφάνεια και στην ταυτότητά μας ως Παλαιστινίων», συμπληρώνει η Riham και επισημαίνει: «Η καθημερινή ζωή γίνεται ραγδαία ανυπόφορη για τους Παλαιστινίους στη Δυτική Όχθη. Ζούμε κάτω από συνεχή επιτήρηση, χωρίς να μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα. Καθώς τα σημεία ελέγχου είναι πλέον κλειστά, εγώ και οι άλλοι συνάδελφοί μου δεν μπορούμε να πάμε ούτε στο γραφείο της ActionAid στη Χεβρώνα να κάνουμε τη δουλειά μας. Η κοινωνική ζωή είναι πια παρελθόν, καθώς πολύς κόσμος φοβάται να βγει από το σπίτι του».
Η εικόνα του μαζέματος των ελιών μέσα στο κλίμα χαράς και οικογενειακής καθημερινότητας, με οδηγεί αναπόφευκτα στον συνειρμό της ελιάς ως συμβόλου της ειρήνης. Ένα κλαδί ελιάς, που κουβαλάει επάνω του την ευθύνη όλης της ανθρωπότητας και την ευχή όλων εκείνων που το μόνο που ζητούν είναι να βγουν έξω και να μαζέψουν τη σοδειά τους και να ζήσουν κανονικά.
«Οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη αντιμετωπιζόμαστε σαν εγκληματίες απλά και μόνο επειδή προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Πόσο ακόμα πρέπει να εξευτελιζόμαστε, πόσες ακόμα ελευθερίες πρέπει να χάσουμε;», αναρωτιέται η Riham.
Η 29η Νοεμβρίου έχει κηρυχθεί από το 1977 από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό. 46 χρόνια μετά, οι Παλαιστίνιοι διανύουν από τις πιο τραγικές στιγμές στην ιστορία τους. 46 χρόνια μετά, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να κρατάει μια ημέρα τον χρόνο για να εκφράζει την αλληλεγγύη της απέναντι σε ένα δράμα που δείχνει να μην έχει τέλος. Μέχρι τις 27 Νοεμβρίου, ο απολογισμός των θυμάτων έφτασε τις 14.800 ανθρώπινες ζωές.
Μοναδικός στόχος της ημέρας αλληλεγγύης θα έπρεπε να είναι η κινητοποίηση ώστε να μην υπάρξει μέρα αλληλεγγύης άλλη μια χρονιά. Να μην υπάρχει πλέον η ανάγκη να στηρίζουμε ανθρώπους που βασανίζονται. Να είναι όλες οι ημέρες απλές καθημερινές…