20/07/2018 ημέρα Παρασκευή. Τελευταίες στιγμές από το πιο όμορφο όνειρο που είχε γίνει πλέον πραγματικότητα. Μια από τις τελευταίες κουβέντες με τον αδελφό Γιώργο έξω από μία τσιμεντοαχυρένια καλύβα στην κοινότητα Μασίνγκα στο Μαλάουι έμελλε να είναι ίσως η πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου.
Ήταν τόσο όμορφη η παρέα όλων των παιδιών, ήταν τόσο συγκινητικό αυτό το υπέροχο ταξίδι, τόσο μοναδικό που δεν ήθελα να χάσω στιγμή. Ήθελα να το ζήσω όσο πιο έντονα αυτό το όνειρο.
H παρέα του Γιώργου και όλων των παιδιών ήταν ένας τέλειος συνδυασμός για να απολαύσεις αμέτρητες εικόνες που πλέον κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε σε στιγματίζανε όλο και περισσότερο. Σου ηρεμούσαν τη ψυχή σου. Σε έκαναν να αναρωτηθείς, αυτοί είναι χαρούμενοι, εσύ γιατί δεν είσαι; Τα έχεις όλα και δεν είσαι! Μήπως δεν τα χρειάζεσαι;
Ξαφνικά δύο παιδιά (τους έκοβα κάπου 20-22 χρονών) της κοινότητας ξεπρόβαλαν από την πίσω πλευρά του σπιτιού ακολουθώντας μία πορεία που τους έφερε μπροστά μας. Όταν αυτά τα παιδιά βρέθηκαν σε απόσταση γύρω στα δυο μέτρα από εμάς εγώ και ο Γιώργος προσέξαμε πόσο ταλαιπωρημένα ήτανε τα παπούτσια που φορούσανε. Αν μπορώ να τα ονομάσω παπούτσια. Σκισμένα, λερωμένα που λείπανε κομμάτια από πάνω τους. Σε άθλια κατάσταση. Εντάξει, ήταν ένα συχνό φαινόμενο των τελευταίων ημερών. Οι πλείστοι ήτανε ξυπόλυτοι. «Πόσο τυχεροί».
Ο ήλιος ξεπρόβαλε από τον μουντό ουρανό που είχαμε από το πρωί. Η λάμψη του απορρόφησε κάθε σύννεφο που βρισκότανε γύρω του. Έβγαλα κι εγώ τα παπούτσια μου. Ένιωσα τη ζεστασιά της γης στο κορμί μου. Τα γυμνά μου πόδια ήταν πλέον ένα με το χώμα της κοινότητας Μασίνγκα. Η φωτιά που ένιωθα μέσα μου από το χώμα αυτής της υπέροχης ηπείρου είχε απώτερο σκοπό να κατακτήσει τη ψυχή μου. Ήταν μία άνιση μάχη. Η πιο όμορφη μάχη που έχασα και που κανένας δεν μπορεί να την κερδίσει...
Αυτό το χώμα ρε παιδί μου έχει κάτι ιδιαίτερο. Κάτι ανεξήγητο. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω και ούτε υπάρχουνε οι λέξεις για να το εκφράσω. Από την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου σε οποιαδήποτε χώρα αυτής της μοναδικής ηπείρου, πάει τέλειωσε. Είσαι άλλος άνθρωπος. Όλα έχουνε αλλάξει μέσα σου. Κάθε φορά που θα γίνεσαι ένα με τις μυρωδιές της, τον φυσικό της πλούτο, θα νιώθεις τη ζεστασιά του κόσμου της και θα αντικρίζεις τα πιο όμορφα και αληθινά χαμόγελα, τίποτα μέσα σου δεν θα είναι το ίδιο. Θα νιώθεις κάτι μέσα σου σιγά σιγά να σιγοβράζει. Θα νιώθεις περίεργα όμορφα. Μια εφορία θα σε κατακλύσει. Συναισθήματα που ποτέ σου δεν ένιωσες θα αγγίξουνε την ψυχή σου. Ναι θα πονέσεις με πολλές εικόνες της. Θα προβληματιστείς και θα χαθείς στο έλεος των σκέψεων σου για πολύ καιρό ακόμη μετά το ταξίδι. Ο εσωτερικός σου κόσμος πλέον θα είναι πιο πλήρης. Πιο γαλήνιος. Η ζωή σου θα αλλάξει και η ψυχή σου πάντα θα βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτές τις υπέροχες στιγμές που θα ζήσεις. Ένα κομμάτι της ψυχής σου πάντα θα ανήκει εκεί. Ίσως ακουστεί υπερβολικό αυτό που θα πω είναι η αλήθεια.
Προσωπικά εγώ όσο βρισκόμουνα σε αυτήν την υπέροχη φτωχή σε υλικά αγαθά αλλά πλούσια πνευματικά κοινότητα ένιωθα ότι άνηκα εκεί. Σαν σπίτι μου. Δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι και είμαι σίγουρος ότι ένα τέτοιο εθελοντικό ταξίδι με την ActionAid θα το κάνω ακόμη αρκετές φορές στην ζωή μου. Το ίδιο και εσύ γιατί όπως είχε πει και ο Νέλσον Μαντέλα: «Η φτώχεια δεν συμβαίνει τυχαία. Η σκλαβιά και το απαρτχάιντ είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Και μπορεί να εξαλειφτεί μόνο με τη δράση και την κινητοποίηση του κόσμου».
Φωτογραφίες: Γιώργος Δόνιος