Δυο λόγια για την Παλαιστίνη
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν ήμουν μικρή ήμουνα πάντα με τους Ινδιάνους. «Ναι, αλλά δε θα νικήσουν ποτέ», μου έλεγε ο αδερφός μου. «Οι καουμπόηδες έχουν πιστόλια!» Δε με ένοιαζε. Εμένα οι Ινδιάνοι ήταν οι ήρωές μου. Θυμάμαι που έβγαζα το μαξιλάρι από την πλάτη της πολυθρόνας, το έστηνα μπροστά και μετά σκέπαζα την πολυθρόνα με ένα σεντόνι. Χωνόμουν από κάτω και φανταζόμουν ότι έμενα σε ινδιάνικη σκηνή. Αν με ρωτούσαν τι θα ήθελα να είμαι αν ήμουν κάποια άλλη, θα τους έλεγα Ινδιάνα.
Πού τους θυμήθηκα, θα μου πείτε, τους Ινδιάνους; Κάνω περίεργους συνειρμούς, το ξέρω. Το περασμένο όμως Σαββατοκύριακο βρέθηκα στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, όπου παρακολούθησα τη βιωματική έκθεση της ActionAid για την Παλαιστίνη, είδα το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε κι άκουσα τις ομιλίες των Παλαιστινίων προσκεκλημένων και των Αναδόχων της ActionAid που ταξίδεψαν το Μάιο στη Δυτική Όχθη.
Με την έκθεση μπήκα στη θέση των Παλαιστινίων και ανατρίχιασα, με το ντοκιμαντέρ μπήκα σε σκέψεις και προβληματίστηκα, με τις ομιλίες δάκρυσα και κατέληξα ότι πρέπει να πάρω θέση. Σκεφτόμουν λοιπόν ακριβώς αυτό: Μια κατάσταση που έχει παγιωθεί τα τελευταία 66+ χρόνια θεωρείται άραγε χαμένη υπόθεση; Το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δε διαθέτουν «τα όπλα» σημαίνει πως δεν μπορούν αυτομάτως να διαθέτουν την ελευθερία τους, τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι και την αξιοπρέπειά τους; Προτού απαντήσετε, για σκεφτείτε να είχατε γεννηθεί εσείς στην Παλαιστίνη…
Πολύ απλά, θα μου πείτε, σας τα παρουσιάζω. Ίσως και να προσθέσετε πως «αν το πρόβλημα ήταν απλό, θα είχε λυθεί». Θα συμφωνήσω σε ένα πράγμα: τη λέξη «πρόβλημα». Από εκεί και πέρα, οι πολιτικές διαστάσεις του Παλαιστινιακού σαφώς δεν είναι καθόλου απλές. Το κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όμως είναι απλό. Τα δικαιώματά τους παραβιάζονται καθημερινά. Κι εκείνοι, με το κεφάλι ψηλά, δεν εγκαταλείπουν ούτε τη γη τους ούτε την ελπίδα τους. Όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή τους…
Και είναι πράγματι δύσκολη… Για τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν στα χαλάσματα της ύλης και της ψυχής…
Για τους μεγάλους που αγωνίζονται να θρέψουν τις οικογένειές τους χωρίς να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει η επόμενη μέρα…
Και για τους πιο μεγάλους που είχαν την τύχη και την ατυχία ταυτόχρονα να γεράσουν, βιώνοντας επί σειρά ετών την Κατοχή και βλέποντας τους νεότερους να φεύγουν από τη ζωή…
Στα μάτια μου οι Παλαιστίνιοι είναι όλοι ήρωες. Αν σήμερα με ρωτούσαν τι θα ήθελα να είμαι αν ήμουν κάποια άλλη, δε θα τους απαντούσα πια Ινδιάνα. Θα τους έλεγα Παλαιστίνια. Και θα πρόσθετα μάλιστα πως θα ήταν τιμή μου να έχω τέτοια δύναμη ψυχής και να αγωνιστώ ειρηνικά, όπως αρμόζει στους αληθινούς ήρωες, μέχρι το περιστέρι της Ειρήνης να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ξανά ελεύθερο πάνω από την Παλαιστίνη.
Ενημερωθείτε
Ενημερώστε.
Πάρτε θέση…
Και μην ακούω άλλα «μα δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουν!» Μικρή δεν απαντούσα, μα τώρα μεγάλωσα πια… Τώρα θα απαντήσω. Με πονάει και με ενοχλεί αυτή η φράση, γιατί αυτή τη στιγμή φοράω το παλαιστινιακό μου μαντίλι και μέσα μου αισθάνομαι κι εγώ λιγάκι Παλαιστίνια. Και γιατί ξέρω πως ο καθένας από εμάς έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά που συμβαίνουν…
Φωτογραφίες: Panos Sinanidis/ ActionAid