Στην πολύβουη πρωτεύουσα της Ινδίας, με τους εκατομμύρια κατοίκους και την αποπνικτική ατμόσφαιρα, η αστική φτώχεια δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Oι υπολογισμοί είναι δύσκολο να είναι ακριβείς... 200.000 παιδιά κάθε χρόνο πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και παιδικής εργασίας στο Νέο Δελχί. Σε ολόκληρη τη χώρα, χιλιάδες οικογένειες μένουν στους δρόμους, πολλές από αυτές κοντά στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Οι γονείς μη μπορώντας να συντηρήσουν τα παιδιά τους, συχνά τα εγκαταλείπουν ή αναγκάζονται να τα πουλήσουν για εργάτες με αντίτιμο μερικά ευρώ. Άλλες φορές, τα ίδια τα παιδιά εγκαταλείπουν την οικογένειά τους προσπαθώντας να αποφύγουν την κακοποίηση.
Ο Yogesh είναι 15 χρονών και ζει στην Madhya Pradesh. Έχασε και τους δύο γονείς του όταν ήταν πολύ μικρός. Τότε, η γιαγιά και ο παππούς του τον πήραν στο σπίτι τους. Δυστυχώς, η θεία του και οι δύο γιοι της που έμεναν στο ίδιο σπίτι, δεν τον ήθελαν. Υπέστη κακοποίηση και έφυγε. Βρήκε καταφύγιο στον κοντινό σταθμό τρένων.
"Όταν πρωτοήλθα στον σταθμό, πήγα μαζί με τα άλλα παιδιά και κοιμόμασταν στην αποβάθρα. Τα άλλα αγόρια μου έμαθαν πώς να σκουπίζω το πάτωμα του τρένου για να βρω χρήματα. Έμαθα και πώς να παίρνω ναρκωτικά. Οι φίλοι μου είπαν να πάρω διαλυτικό, μου είπαν ότι θα με κάνει χαρούμενο και πως θα με βοηθήσει να ξεχάσω την οικογένειά μου. Από τότε κάθε φορά που άρχιζα να σκέφτομαι την οικογένειά μου, έπαιρνα διαλυτικό. Τα πιο μεγάλα παιδιά έκλεβαν τα χρήματά μου και με έδερναν. Μου ζητούσαν να βγάλω χρήματα για αυτούς."
«Bachpan» σημαίνει παιδικότητα. Το κέντρο φιλοξενίας της ActionAid Ινδίας λειτουργεί από το 2001 με στόχο να βοηθήσει τα ευάλωτα παιδιά της περιοχής Bohpal. Κάθε μέρα, ένας άνθρωπος της ActionAid πηγαίνει στις αποβάθρες και για 8-9 ώρες, ψάχνει να βρει νέα παιδιά που ίσως χρειάζονται βοήθεια.
"Κάθε μέρα βρίσκουμε δύο έως τρία νέα παιδιά εδώ. Σε όλους τους σταθμούς της Madhya Pradesh, υπολογίζουμε ότι καταφθάνουν περίπου 100 νέα παιδιά κάθε μέρα. Σε εθνικό επίπεδο, υπολογίζουμε ότι 1000 παιδιά έρχονται κάθε μέρα στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Όταν βρίσκουμε ένα νέο παιδί, προσπαθούμε να το πλησιάσουμε, να του μιλήσουμε και με την άδεια του να το φέρουμε στο κέντρο φιλοξενίας, αφού πρώτα ενημερώσουμε τις αρμόδιες αρχές. Μέσα από τις συζητήσεις που κάνουμε με τα παιδιά, προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις οικογένειές τους και τα ενθαρρύνουμε να επιστρέψουν στο σπίτι τους."
Συμβουλεύουμε επίσης και τους γονείς, προσπαθώντας να τους πείσουμε να μην κακοποιούν τα παιδιά. Για πολλά από αυτά τα παιδιά, η επιστροφή τους στο σπίτι είναι αδύνατη ή επειδή είναι ορφανά, είτε γιατί συντρέχουν άλλοι λόγοι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, παρέχουμε μακροπρόθεσμα την φροντίδα που τους λείπει.
Ο Yogesh επέστρεψε σπίτι, αλλά για ακόμη μiα φορά δεν στάθηκε τυχερός.
"Μια μέρα ήρθε μια κυρία και με έφερε στο Bachpan. Όταν αργότερα επέστρεψα στο σπίτι, για λίγες ημέρες ήταν όλα καλά. Η γιαγιά και ο παππούς μου με αγαπούσαν πολύ, αλλά η θεία μου και οι δύο γιοί της δεν μου φέρονταν καλά. Με έδειραν ξανά και έτσι ήρθα πάλι εδώ."
Τα τελευταία 3 χρόνια, 850 παιδιά έχουν βρει καταφύγιο στο κέντρο μας στη Bohpal. Στην Andhra Pradesh λειτουργούν 7 κέντρα φιλοξενίας για 7,000 παιδιά ετησίως χάρη στους πόρους που συγκεντρώνουμε από το πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού. Το 25% των παιδιών στο καταφύγιο έχουν έρθει μόνα τους, αναζητώντας κυρίως ιατρική φροντίδα και ψυχολογική υποστήριξη μετά από κακοποίηση. Η ActionAid άσκησε πίεση στις τοπικές αρχές και το κέντρο «Bachpan» υποστηρίχθηκε και από την πολιτεία. Ενώ αρχικά λειτουργούσε μόνο τις βραδυνές ώρες, σήμερα έχει 24ωρη λειτουργία.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου άποροι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους στο κέντρο γιατί δεν μπορούν να τους παρέχουν τα βασικά. Όπως έγινε με την μικρή Sravanthi. Η μητέρα της αναγκάστηκε να δουλέψει σαν πόρνη και μένει κάτω από τη γέφυρα του κεντρικού σταθμού. Το κέντρο μας είναι κοντά στον σταθμό, κι έτσι η Sravanthi βλέπει τη μαμά της καθημερινά.
Ο Υοgesh κάνει όνειρα για εκείνον και τα παιδιά του κέντρου.
"Αν δεν υπήρχε το κέντρο, θα φορούσαμε βρώμικα ρούχα, θα τρώγαμε αποφάγια. Εδώ τρώμε καλό φαγητό, είμαστε πολύ καλύτερα. Δεν θα είχα τόσο καλή ζωή και όλα αυτά τα παιδιά θα περιπλανιόντουσαν στον σταθμό. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω με τα παιδιά εδώ, σε αυτό το κέντρο. Και όταν μεγαλώσω θα ήθελα να έχω ένα σπίτι εδώ κοντά, όπου θα μένω με την οικογένειά μου. Αν η ActionAid συνεχίσει να στηρίζει παιδιά σαν εμάς, θα βελτιώσει τη ζωή πολλών ακόμα παιδιών."
Ο Yogesh, η Sravanthi και τα χιλιάδες παιδιά των τρένων δεν γνωρίζουν τι σημαίνει «οικονομική κρίση». Από την πρώτη μέρα της ζωής τους μεγαλώνουν μέσα στην απόλυτη φτώχεια και αξίζουν μια ευκαιρία. Τουλάχιστον μια. Θα είμαστε εκεί για να τους τη δώσουμε.
Φωτογραφίες: ActionAid India