«Δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω τη στιγμή της συνάντησης με το Aνάδοχο παιδί μου τη Lucy», δηλώνει συγκινημένη η Θεώνη, και συμπληρώνει: «Στιγμές μοναδικές, στιγμές συγκλονιστικές, γεμάτες αγάπη και συγκίνηση. Την κοίταζα, με κοίταζε με το λαμπερό της βλέμμα και το ζεστό χαμόγελό της και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό που ζούσα είναι αληθινό. Αγκαλιαστήκαμε και το “happy happy” που μου ψιθύριζε είναι μία λέξη που δεν θα ξεχάσω ποτέ!».

Η πρώτη απάντηση όταν ζητάμε από τους Αναδόχους να περιγράψουν την εμπειρία τους είναι συνήθως η ίδια η δυσκολία να την περιγράψουν, ίσως γιατί πραγματικά είναι κάτι πρωτόγνωρο και απρόσμενο. Όπως επιβεβαιώνει και ο Μηνάς, που συνάντησε τον Raymond: «Πιστεύω ότι οι λέξεις δεν φτάνουν για να περιγράψω όσα έζησα, αλλά αν έπρεπε να πω μια λέξη, θα ήταν “μοναδικό”, γιατί αυτό που νιώθεις είναι τόσο μοναδικό, που δεν θα το ξανανιώσεις στη ζωή σου».

Την ίδια δυσκολία επιβεβαιώνει και η Στέφανη, που συνάντησε τον Yusuf: «Πώς μπορείς να εξηγήσεις, με βάση τη λογική και τα όσα έχεις ζήσει μέχρι τότε, το έντονο αίσθημα συγκίνησης που νιώθεις, συναντώντας ένα παιδάκι που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου; Πώς μπορείς να αποτυπώσεις με λέξεις τη σύνδεση που υπάρχει αυτόματα, απ’ τη στιγμή που το κοιτάς και το κάνεις μια αγκαλιά;»

Η Ανδριάνα ονειρευόταν τη στιγμή που θα συναντούσε τον Bryan αφότου έγινε Ανάδοχος: «Από τη πρώτη μέρα Αναδοχής, το να συναντήσεις το παιδί σου είναι ένα όνειρο ζωής και πραγματικά είμαι ευγνώμων που το έζησα και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ», ενώ ο Πάνος δηλώνει: «Είναι πολύ συγκινητικό να συναντάς από κοντά και να συναναστρέφεσαι το Ανάδοχο παιδί σου, το οποίο μέχρι τώρα έχεις γνωρίσει μόνο μέσα από φωτογραφίες και γράμματα και η εμπειρία αυτή πέρα από πρωτόγνωρη για μένα, ήταν και μοναδική, από αυτές που χαράσσονται στη μνήμη σου για πάντα».

«Περνώντας λίγο χρόνο με τον μικρό Maxwell συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμη είναι η επαφή μας με τα παιδιά αυτά, πόση δύναμη κρύβουν και πόσο πιο δυνατούς μας κάνουν. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του Maxwell, τα παιχνίδια μας με τα μπαλόνια, τις ζωγραφιές μας και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Η μικροσκοπική του αγκαλιά είναι αυτό που παίρνω μαζί μου και εύχομαι με τη σειρά μας να καταφέραμε να αφήσουμε ένα μικρό λιθαράκι ώστε το μέλλον του Maxwell και όλων των παιδιών να είναι γεμάτο γράμματα, όνειρα και χαμόγελα», συμπληρώνει και εύχεται η Ελπίδα.

Η συνάντηση με την Caren άλλαξε τη ζωή και της Νάταλη: «Είχα την ευλογία να τη γνωρίσω, ένα κοριτσάκι με τρόπους, ντροπαλό και αξιαγάπητο! Στις σκέψεις μου νόμιζα ότι πρόσφερα βοήθεια, αλλά αυτό το ταξίδι, αυτές οι γυναίκες με την υπερδύναμή τους, αυτά τα παιδιά με το γέλιο τους βοήθησαν εμένα!». Η Έλενα συμπληρώνει: «Να ξαναγίνεις για λίγο παιδί, σαν τα τόσα παιδιά που γνωρίσαμε, για να μάθεις από την αρχή ότι η ουσία είναι να μεγιστοποιούμε το συναίσθημα, το χαμόγελο και την ανιδιοτέλεια. Άνθρωπο δεν σε κάνουν τα μεγαλεία που μπορεί να αποκτήσεις, άνθρωπος είναι αυτός που φυλάει τα μεγαλεία στην ψυχή του και τα μοιράζεται. Και οι άνθρωποι αυτοί μας τα χάρισαν απλόχερα!».