Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε την καινούρια εκστρατεία μας για την εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία στην Ελλάδα, τα συναισθήματά μου αλλάζουν συνέχεια, αλλά παραμένουν το ίδιο έντονα. Και σήμερα έχω σπουδαία νέα που με κάνουν πολύ χαρούμενη. Aς πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Όταν πρωτοδιάβασα την έρευνα που δημοσιεύσαμε που αποτυπώνει την πραγματικότητα της εκπαίδευσης των παιδιών με αναπηρία στη χώρα μας, ειλικρινά ένιωσα απόγνωση. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εκτιμάται ότι μόνο το 15% από τα παιδιά με αναπηρίες πηγαίνει σχολείο. Και όμως, είναι κάτι που θα μπορούσα να έχω αναρωτηθεί και μόνη μου. Σε όλη τη διάρκεια της σχολικής μου εμπειρίας, δεν είχα ποτέ κανέναν συμμαθητή με αναπηρία. Δεν είναι, λοιπόν, ότι αυτά τα 170.000 παιδιά δεν υπάρχουν, είναι ότι δεν τα βλέπουμε. Παραμένουν αόρατα, επειδή όλοι εμείς και κυρίως το κράτος, επιλέγουμε να μην τα δούμε.
Όταν ετοίμαζα το υλικό της εκστρατείας, μίλησα με πολλούς ανθρώπους από αυτό το 15% και κατέγραψα τις μαρτυρίες τους. Ρωτούσα τους γονείς των παιδιών από πού έβρισκαν όλες τις πληροφορίες για το τι μπορούν να κάνουν για τα παιδιά τους. Παντού άκουγα σχεδόν την ίδια ιστορία: άνθρωποι με φοβερή δύναμη που προσπαθούν να βρουν μια άκρη σχεδόν μόνοι τους στα τυφλά. Ρωτούσα μαθητές με αναπηρία αν φαντάζονταν μια ζωή χωρίς το σχολείο. Ήταν σαν να τους ρωτούσα αν μπορούν να ζουν χωρίς να αναπνέουν, τόσο παράξενα με κοιτούσαν. Συχνά έφευγα από τις συναντήσεις και έκλαιγα. Δεν καταλάβαινα αν με συγκινούσε η δύναμη τους ή οι δυσκολίες τους.
Με το 85% που δεν πήγαν σχολείο δεν μίλησα, δεν ήξερα καν που μπορώ να τους βρω ή και απλώς να τους δω. Φτιάξαμε, όμως, ένα βίντεο και προσπαθήσαμε να μιλήσουμε για τα αόρατα παιδιά που παραμένουν αποκλεισμένα από την σχολική ζωή. Όποτε έβλεπα το βίντεο με έπιανε πάντα ένα μικρό άγχος. Ανησυχούσα μήπως δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι με αυτή την εκστρατεία.
Και σήμερα σχεδόν ένα μήνα από όταν ξεκινήσαμε τη δημόσια κινητοποίηση του κόσμου, ήρθαν τα πρώτα καλά νέα. Αφού σχεδόν 46.000 άνθρωποι υπέγραψαν την επιστολή της ActionAid προς τον Υπουργό Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά, βοηθώντας μας να ενισχύσουμε την αίσθηση της ευθύνης του απέναντι σε τόσους χιλιάδες ανθρώπους, ενώ εκατοντάδες ήταν τα αποκόμματα στα ΜΜΕ που δημοσίευσαν τις ανακοινώσεις μας μεγαλώνοντας την πίεση, ο Υπουργός απάντησε σε ένα από τα αιτήματά μας!
Η ACTIONAID ΕΙΧΕ ΖΗΤΗΣΕΙ: Τη δημιουργία ενός μητρώου καταγραφής στο οποίο θα καταγράφονται με αξιόπιστο και αντικειμενικό τρόπο όλα τα παιδιά με αναπηρία ή/και οι ειδικές εκπαιδευτικές τους ανάγκες ώστε κανένα παιδί να μην στερείται το δικαίωμα στην εκπαίδευση και κανένα παιδί να μην είναι αόρατο.
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ: «Αναφορικά με την καταγραφή των μαθητών με αναπηρία, η αδυναμία αντικειμενικής καταγραφής συνιστά μείζον πρόβλημα, καθώς το Υπουργείο δεν διαθέτει ακριβή στοιχεία. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, το Υπουργείο υλοποιεί σχετικό έργο με τίτλο «Σχεδιασμός και ανάπτυξη ηλεκτρονικού μητρώου για όλους τους μαθητές με αναπηρία […] το οποίο αναμένεται να τεθεί σε λειτουργία από την επόμενη σχολική χρονιά.»
Αυτό ήταν το πρώτο από τα αιτήματά μας και χαιρόμαστε όλοι πάρα πολύ που θα γίνει άμεσα πραγματικότητα! Και η ανταπόκριση του Υπουργείου δεν θα ήταν τόσο γρήγορη και σαφής αν δεν είχαν πιέσει τόσοι χιλιάδες άνθρωποι, δυναμώνοντας την φωνή της ActionAid.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να δούμε την κατάσταση να αλλάζει πραγματικά, αλλά τώρα είμαι αισιόδοξη. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά με αναπηρία στην Ελλάδα βρίσκονται ακόμα εκτός σχολείου και υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν.
Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται στο www.actionaid.org/aoratapaidia μέχρι να συναντηθούμε με τον Υπουργό Παιδείας και να τις παραδώσουμε. Αν δεν έχετε ήδη υπογράψει, τώρα είναι μια καλή στιγμή για το κάνετε και να γίνετε κι εσείς μέρος της ελπίδας.